BİR FERYAT Ki

Ellerimi açtığım karanlık gecelerde
Sensizliğe ağıt yükselir
Dikeni batmış güller acı verir yüreğime
Bu özlem bu sensizlik ızdırap verir
Yoksa veda mı demir atmış ağır gelir

Gözlerim mi kurumuş biçare gibi
Bir feryat ki ağlamak zor gelir
Sinmiş yüreğim korkar şimdi
Yetim kalmış çocuklar gibi
Bir feryat ki ağırlığı kurumuş gözyaşlarında

Duymaz artık ne kadar haykırsanda
Yad eder sessizce mutlu günlerim
Ellerimi uzattığım karanlıklarda
Hep sensizlik var ağıtlarda
Sessizlik var artık güneşin doğduğu sabahlarda